Pochodząca z Dalekiego Wschodu gra w go, stopniowo zdobywająca popularność na całym świecie, ma bardzo długie tradycje, dłuższe niż większość znanych obecnie gier. Jej początki sięgają około 2000 roku p.n.e. – według legendy została wymyślona przez jednego z chińskich cesarzy, który za jaj pomocą miał rozwijać zdolności strategiczne swego syna.
Gra w go rozgrywana jest na kratowanej (19 linii pionowych i 19 poziomych) planszy (zwanej Goban) o kształcie kwadratu. Dwóch, siedzących naprzeciwko siebie graczy dysponuje dwoma zestawami kamieni: jeden – czarnymi, drugi – białymi. Zazwyczaj grę rozpoczynają czarne kamienie. Zadaniem graczy jest takie ustawianie kamieni na przecięciach linii planszy (w każdym ruchu gracz kładzie jeden kamień), aby otoczyć nimi jak największy obszar, większy niż obszar przeciwnika. Kamienie, które ułożono na planszy nie mogą już zostać poruszone do końca gry. Można za to w określonych sytuacjach zbijać kamienie przeciwnika: całkowite otoczenie jednego lub kilku kamieni przeciwnika, usuwa te kamienie z planszy. Zamiast wykonać ruch, gracz może pasować, jednak kiedy obydwaj gracze zdecydują się na to jeden po drugim, gra zostaje zakończona.
Miłośnicy gry w go przekonują, że jest to nie tylko świetna zabawa, ale tez stymulująca rozrywka intelektualna, rozwijająca zdolności strategiczne i umiejętność logicznego myślenia. Choć nie ma u nas jeszcze tylu zwolenników co, na przykład, szachy, są tacy, którzy utrzymują, że ma szanse rywalizować z nimi o miano „królewskiej gry”.